به یاد مرحوم قیصر امین پور
ز بس بی تاب آن زلف پریشانم، نمی دانم
نمی دانم حبابم، موج سرگردان طوفانم، نمی دانم.
حقیقت بود یا دور تسلسل، حلقه زلفت؟
هزار و یک شب این افسانه می خوانم، نمی دانم.
سراسر صرف شد عمرم همه محو نگاه تو
ولی از نحوه چشمت چه می دانم؟ نمی دانم.
چو اشکی سرزده یک لحظه از چشم تو افتادم
چرا در خانه خود عین مهمانم؟ نمی دانم.
ستاره می شمارم سالهای انتظارم را: نمی دانم
هزار و سیصد و چندین و چندانم، نمی دانم.
نمی دانم، بگو عشق تو از جانم چه می خواهد؟
چه می خواهد بگو عشق تو از جانم؟ نمی دانم.
به غیر از این نمی دانم، چه می دانم؟ نمی دانم
نمی دانم، نمی دانم، نمی دانم، نمی دانم.
